Poniżej zamieszczamy fragment książki Irène Mainguy Symbolika Masońska Trzeciego Tysiąclecia
Słowo „tradycja” pojawia się w języku francuskim najprawdopodobniej z końcem XII wieku. Pochodzi od łacińskiego traditio, które oznacza czynność powierzania, przekazywania. To znaczenie się przyjęło, w szczególności w łacinie kościelnej. Niemniej czynność przekazywania może prowadzić do zdrady. „Zdrajca” pochodzi od tradito, ale traditor jest także tym, kto przekazuje naukę. W tej dziedzinie istnieje ryzyko zdrady. Jakie są środki ostrożności, które należy zachować i jaką postawę przyjąć? Tradycja przekazywana z osoby na osobę, z pokolenia na pokolenie z biegiem czasu może ulegać tendencyjnym odstępstwom. W jaki sposób możemy się upewnić, że przekazujemy żywą tradycję, bez sprzeniewierzania się jej?[i] Najlepszym sposobem jest wierne przekazywanie tego, co otrzymaliśmy, wzbranianie się przed wszelkimi modyfikacjami, inwencją, co wymaga wielkiego trudu zrozumienia, pokory i szacunku.
Według Benoista „pierwotny stan Tradycji można przedstawić za pomocą koncepcji pierwotnego centrum. Jednak naturalny stan upadku, wywołujący specjalizację i zaćmienie, spowodował coraz większy rozziew pomiędzy przesłaniem, tymi, którzy je przekazują, a tymi, którzy je otrzymują”[ii]. Tradycja przekracza pojęcia czasu i przestrzeni, ponieważ jest poza wszystkimi sprawami bieżącymi, jest nieruchomym centrum lub piastą koła niewrażliwego na ruch.
Benoist słusznie zauważa, że koncepcja tradycji zazwyczaj jest odrzucana, wypaczana lub niewłaściwie oceniana. Tradycja to przekazanie ogółu poświęconych środków ułatwiających uświadomienie sobie immanentnych zasad porządku wszechświata, ponieważ człowiek sam nie nadał sobie powodów do życia. Najbliższą, najbardziej adekwatną dla przywołania tego, co słowo to oznacza, jest idea filiacji mistrza i ucznia. Tradycję można zdefiniować jako depozyt sięgający początków świata, będący nośnikiem pierwotnego poznania. O ile na początku tradycja była jedna, z biegiem historii jej formy uległy dywersyfikacji w wyniku kolejnych dostosowań do różnych cywilizacji. Tradycja abrahamiczna dzieli się wewnętrznie na trzy gałęzie: judaizm, chrześcijaństwo, islam. Na początku była dostosowana do konkretnego narodu, zanim rozpowszechniła się na całej Ziemi poprzez chrześcijaństwo i islam, które są nośnikami tej samej podstawowej prawdy pod różnymi postaciami.
Tradycja dąży do przekazania podejścia do poznania wszechświata, rozumienia samej istoty rzeczy w postaci dostosowanej do narodów i kultury. Obecnie koncepcja ta, podobnie jak koncepcja inicjacji, pozostaje żywa, jednak została całkowicie wypaczona i wyjęta z jej uniwersalnego i sakralnego kontekstu. Słowa „tradycja” powszechnie używa się na określenie zwyczaju lub obyczaju.
Obyczaj
Jak zaznacza Guénon: „nasi współcześni chętnie nadają nazwę tradycji wszelkim rodzajom rzeczy, które w rzeczywistości są zwykłymi obyczajami, często całkowicie nieznaczącymi, wręcz niedawno wynalezionymi. Określa ona wszystko, co ma tradycyjny charakter jako zawierające pierwiastek nadludzki, natomiast obyczaj jest czymś wyłącznie ludzkim, w wyniku degeneracji albo z uwagi na samo jego pochodzenie”[iii].
Tradycjonalizm
Może być postrzegany jako rodzaj działania politycznego lub religijnego, podawanego jako ideał, który powoduje sztywność i unieruchomienie społeczeństwa w określonej epoce. Ruch społeczny z definicji znajduje się w stanie nieustannej przemiany. Postawa tradycjonalisty polega na badaniu zjawisk historycznych, z których wysnuwa on wnioski ograniczone w czasie i przestrzeni. Tradycja nie sytuuje się na tej samej płaszczyźnie, ponieważ jest poza tymi zjawiskami; odnosi się do poznania wszechświata na płaszczyźnie metafizycznej.
[i] J. Duprat, Tradition ou Trahison, „Renaissance Traditionnelle” 1981, nr 47, s. 205.
[ii] L. Benoist, L’Ésotérisme… .
[iii] R. Guénon, Initiation et réalisation spirituelle, Éditions Traditionnelles, 1973, s. 31.
