źródło: Szymon Dederko, strona GLCS
Symbol – materialny znak innego rejonu lub wymiaru rzeczywistości. Odczytywany bywa również w sposób mniej lub bardziej bogaty.
Znajomość symboli i umiejętność ich odczytywania jest pewna miarą osadzenia w kulturze, ponieważ tylko kultura może być obszarem występowania symboli. Mało kto z użytkowników, twórców i tropicieli symboli zastanawia się nad formalna strukturą wewnętrzną symbolu. Wyliczmy na początku elementy konieczne do zaistnienia symbolu.
1- Znak „Z” – przedmiot materialny, stan lub utwór który funkcjonuje jako symbol (znak),
2- Przestrzeń symbolizowana „PS” – zbiór zdarzeń, miejsc lub/i osób oraz idei symbolizowany przez znak,
3- Relacja umowna „RU” – po prostu umowa społeczna na mocy której dany Znak symbolizuje daną Przestrzeń symbolizowaną,
4- Społeczność „SP” – pewna populacja , która za prawdziwe przyjmuje warunki 1 do 3.
Z tego wyliczenia wynika, że symbol jest zjawiskiem społecznym, jak wcześniej stwierdziłem kulturowym, który istnieje tylko wtedy, kiedy istnieje populacja, która przyjmuje, iż:
ZRU/SP → PS
Czyli Znak z Relacją Umowną i Społecznością definiuje jakąś Przestrzeń Symbolizowaną, istnieje relacja dopełnienia znaczeń tych wszystkich elementów, czy mówiąc prościej, istnieje taka populacja (społeczność) w której jest rozpowszechniona wiara w słuszność relacji umownej miedzy znakiem a przestrzenią symbolizowaną.
Zastanówmy się na przykład, nad tym, czym jest Krzyż…
Są to tak naprawdę tylko dwie połączone deseczki, To dopiero wiara chrześcijan w Zmartwychwstanie powoduje, że krzyż staje się KRZYŻEM, symbolem o potężnej sile oddziaływania. To wiara chrześcijan w Jezusa Chrystusa spowodowała, że narzędzie wykonywania oficjalnej, hańbiącej kary śmierci stało się symbolem nadziei, zbawienia, miłości i wybaczenia.
Jest też jedną z silnych cech symbolu to, iż przedmiot materialny staje się…
Przeczytaj więcej na stronie GLCS:
