Poniżej zamieszczamy fragment książki Irène Mainguy Symbolika Masońska Trzeciego Tysiąclecia.
Rytualna czynność polega na przekazywaniu i wykonywaniu gestów opartych na rytmach lub konkretnych liniach geometrycznych, gdzie każdy kształt i każdy ruch mają swoje korzenie w liczbie lub figurze, wpisują się zatem w rytm.
Zasadniczy charakter rytmu polega na dopełniającej się dwoistości jego faz, na przemienności, w jakiej po sobie następują, balansują wokół punktu równowagi, który jest także punktem wyjścia i punktem przeznaczenia. Rytm kryje się w uzewnętrznieniu, każdej profańskiej działalności człowieka[i].
Dźwięk głosu jest powiązany ze słowem pisanym (fr. Verbe), ze słowem mówionym (fr. Parole) oraz, jak sądzą niektórzy, z Théos albo Bogiem. Zauważmy, że wszystkie trzy podstawowe punkty inicjacji masońskiej, które pozwalają inicjowanemu na rozpoznanie się, mają charakter głosowy:
1) prośba profana, stanowiąca jego dobrowolną decyzję, jest punktem wyjścia każdej zwykłej ścieżki inicjacyjnej. Jest nazywana alarmem: ktoś puka po profańsku do drzwi świątyni itd.;
2) pakt lub zobowiązanie, jakim jest przysięga lub obowiązek wobec Zakonu wolnomularskiego i ogółu wolnomularzy, są podporządkowane wezwaniu duchowej Zasady Zakonu;
3) inwestytura lub konsekracja zawierająca rytualne gesty i słowa, dzięki którym Czcigodny w imieniu organizacji inicjacyjnej przyjmuje kandydata i wiąże go z Zakonem.
Rytuał realizujący się poprzez rytm i dźwięki wykreśla niejako głosowe ramy okalające przestrzeń. Wszystkie rytuały obejmują podstawowe elementy nadające rytowi skuteczność:
- sakralizację miejsca i przestrzeni,
- dążenie do ustanowienia komunii pomiędzy poszukującym wolnomularzem a nadrzędną Prazasadą.
[i] L. Benoist, L’Ésotérisme… .
