Poniżej zamieszczamy kolejny rozdział książki Karola Wojciechowskiego “Bitwa o Sztukę Królewską“
2. Międzynarodowe zjazdy RSDiU
W każdym razie jedynym rzeczywiście znaczącym efektem Konwentu w Lozannie stał się zwyczaj organizowania międzynarodowych konferencji Rad Najwyższych RSDiU. Pierwszą tego typu konferencja miała się odbyć już w 1878 r. w Rzymie lub Londynie, lecz w skutek polozańskich sporów następna taka odbyła się dopiero w roku 1900 w Paryżu. Wzięło w niej udział tylko 9 Rad Najwyższych (wszystkie były założycielami konfederacji) spośród 26 istniejących. Kolejne spotkanie, planowo zwołane na 1902 r. w Brukseli, odbyło się z opóźnieniem w 1907. Obecni na nim delegaci 20 Rad Najwyższych z całego świata zdołali wspólnie wypracować porozumienie co do kryteriów regularności poszczególnych jurysdykcji rytu szkockiego. Był to zasadniczy przełom i dlatego konwent nazwano “Pierwszą Międzynarodową Konferencją Rad Najwyższych”. Następne konferencje miały miejsce kolejno: w Waszyngtonie (1912), w Lozannie (1922), w Paryżu (1929), w Brukseli (1935), w Bostonie (1939), a po zakończeniu II wojny światowej: w Hawanie (1956), w Waszyngtonie (1961), w Brukseli (1967), w Barranquilla, Kolumbia (1970), w Indianapolis (1975) i w Paryżu (1980).
Konfederacja Rad Najwyższych czyniła jednak pewne postępy organizacyjne, gdyż z czasem dołączyły do niej kolejne, zwłaszcza nowopowstajace Rady Najwyższe, tak że w 1929 r. w Paryżu na konferencji obecnych było 26 Rad (11 eurokontynentalnych, 3 północnoamerykańskie, 8 południowoamerykańskich, dwie z Ameryki Centralnej oraz Rady Najwyższe z Turcji i Egiptu) na 37 istniejących. W konfederacji, która była de facto luźnym porozumieniem, uczestniczyły zarówno Rady Najwyższe związane z obediencjami regularnymi (Wielkimi Lożami USA, Kanady, Kuby, Holandii, Czechosłowacji), quasi-regularnymi (Wielka Loża Narodowa Polski, Wielka Loża Chile, Wielka Loża Francji, Wielka Loża Austrii, Wielka Loża Narodowa Rumunii, Wielka Loża Jugosławii, Wielka Loża Hiszpanii, Wielki Wschód Brazylii, Wielka Loża Urugwaju, Wielki Wschód Luzytanii, Wielki Wschód Egiptu, Wielka Loża Argentyny, Wielka Loża Meksyku, Wielka Loża Ekwadoru, Wielka Loża Szwajcarska „Alpina” itp.) lub nieregularnymi/liberalnymi (Wielki Wschód Turcji, Wielki Wschód Belgii). Ze względów ideowych w spotkaniach tych nie brały udziału Rady Najwyższe Anglii i Walii, Szkocji oraz Irlandii, które jednak uznawały legalność wolnomularską pozostałych Rad. Wzajemne rozpoznawanie się poszczególnych Rad oraz ich związki z obediencjami o różnych statusach stwarzały sytuacje dziwne np. że adepci obediencji błękitnych nie uznanych przez wolnomularstwo Wysp Brytyjskich i USA, mogli z kolei jako adepci regularnej Rady uczestniczyć w pracach anglosaskich kapituł i areopagów szkockich, gdzie mieli możliwość spotykania z wolnomularzami brytyjskimi, amerykańskimi czy irlandzkimi.
Kolejny rozdział:
