Poniżej zamieszczamy fragment książki Irène Mainguy Symbolika Masońska Trzeciego Tysiąclecia
Niektóre żeńskie obediencje francuskie podjęły decyzję, aby na ich zgromadzeniach uczestniczki nosiły specjalne suknie, dzięki czemu wszystkie są harmonijnie ubrane. Zwyczaj ten pozwala też ukryć metale, które mogły na siebie założyć niektóre z nich lub – co sprowadza się do tego samego – usunąć negatywne skutki wynikające z obnoszenia się zbyt widocznymi oznakami zewnętrznego bogactwa.
Rys historyczny
Na początku lat 50. XX wieku, gdy w Wielkiej Żeńskiej Loży Francji (WŻLF) powstała loża o nazwie wyróżniającej „Isis”, kilkoro jej członkiń pod przewodnictwem Gisèle Faivre[i] zaproponowało zwyczaj noszenia sukni. Ów zwyczaj przyjęła cała obediencja i zaczął on obowiązywać wszystkie członkinie. Kolor sukni zależał od upodobania warsztatu. W niektórych noszono suknie niebieskie, w innych – kremowe. W końcu całej obediencji narzucono kolor czarny, co między innymi pozwoliło symbolicznie nawiązać do fazy pracy alchemicznej zwanej nigredo. Ta decyzja dotycząca jednolitego ubioru wpłynęła też na inne żeńskie lub mieszane obediencje. I tak siostry pracujące w Rycie Memphis-Misraim (RMM) zaczęły nosić suknie białe lub barwy szafranowej, a siostry przynależące do pewnej angielskiej obediencji – suknie koloru niebieskiego.
Podczas wycieczki loży „Isis” z WŻLF do Indii jej członkinie zainteresowały się sukniami noszonymi przez mieszkanki Waranasi. Przywiozły z podróży jedną suknię, której wykrój rozłożony na płasko przypominał krzyż maltański.
Powody wyboru sukni
Zwyczaj noszenia sukni może się sam w sobie okazać ciekawy, gdyż w widoczny sposób wnosi jedność i harmonię między członków danej loży. Rozłożony na płasko wykrój sukni przypomina krzyż, który jest symbolem uniwersalnym. Krzyż rysuje w przestrzeni pierwsze cztery elementy twórczej ekspansji i jako taki pozwala przejść od kwadratu do okręgu i na odwrót.
Noszenie przez siostry sukni – jak zauważyliśmy powyżej – przypomina o masońskiej zasadzie dotyczącej pozostawienia metali poza świątynią. Suknia odgrywa w dyskretny i symboliczny sposób rolę tarczy, która chroni przed rozproszeniem uwagi. Co więcej, pozwala w praktyczny sposób pokazać, że to, co najważniejsze, znajduje się we wnętrzu, a nie na zewnątrz. Poza tym dzięki wprowadzeniu zasad dotyczące surowości i jednolitości stroju można uniknąć pewnych form ekshibicjonizmu w kwestii ubioru, co mogłyby wpłynąć negatywnie na atmosferę skupienia i harmonii w warsztacie.
Zauważmy, że owa suknia jest wykonana z jednego kawałka materiału, podobnie jak szata Jezusa. Strój, który wręcza się podczas duchowych ceremonii przekazu, składa się zazwyczaj z jednej części, podobnie jak ludzkie życie, które jest jedno i stanowi zwartą całość połączoną z naszą osobowością. Możemy również przyjąć, że jesteśmy pokryci tkanką biologiczną, która przypomina szatę bez szwów symbolizującą pradawną Jedność.
[i] I. Mainguy, Faivre Gisèle [w: ] Encyclopédie de la Franc-Maçonnerie, Paris 2000, s. 288.
Przy okazji polecamy pierwszy e-book o polskich masonkach od XVIII wieku i lóż adopcyjnych, po czasy jak najbardziej współczesne.
Ten e-book jest dla Ciebie, jeśli:
->Interesujesz się historią masonerii
->Chcesz się dowiedzieć, dlaczego kobietom zabroniono wstępu do lóż
->Ciekawi cię, jak przebiegała specyficzna, masońska rewolucja feministyczna
->Pragniesz poznać nazwiska masonek z wielkich polskich rodów
->Chcesz się dowiedzieć czegoś o masonkach działających we współczesnej Polsce
kliknij, żeby kupić:
https://gu.com.pl/suknia-i-fartuszek-kup/
