źródło: Dawid Tułowicz, strona GLCS
Jednym z fundamentalnych założeń nauki jest indukcyjny proces rozumowania, polegający na przechodzeniu od wniosków do następstw – a mówiąc prościej „od ogółu do szczegółu. Bogata wiedza nie jest bowiem dostępna człowiekowi już przy narodzinach, toteż niezmiernie istotne w pracy nad rozwojem swojego intelektu, jest poznanie wpierw wiedzy cząstkowej, a następnie ułożenie jej, w potwierdzone empirycznie systemy.
Taki indukcyjny charakter ma w mojej opinii również Praca Masona. Wszak każdy z nas został Inicjowany, poznał podstawowe narzędzia i sposób posługiwania się nimi, by następnie z ich pomocą móc pokonywać kolejne stopnie wtajemniczenia w Wolnom.: fachu. Podobna sytuacja miała miejsce z niniejszą Deską. O ile jeszcze miesiąc temu miała być ona poświęcona jedynie inicjacjom pitagorejskim i ich Wolnom.: korelacjom, to dziś chciałbym byście, D.: B.: S.:, poznali także trochę bliżej nauki Pitagorasa, gdyż w mojej opinii mają one 1) niebagatelny wpływ na charakter współczesnej, symbolicznej M.:; i 2) bez ich znajomości nie sposób zrozumieć założeń pitagorejskich obrzędów inicjacyjnych. Przy tej okazji chciałem jeszcze dodać, że dzięki wiedzy jaką zdobyłem podczas tej Pracy, zdają sobie sprawę, że ów temat jest niezwykle obszerny i prawie niemożliwy do zreferowania jedną Deską. Mam jednak nadzieję, że zachęci ona Was B.: i S.: do zgłębiania wątków tej arcyciekawej kwestii.
Ad rem. Jedna ze starych legend, w którą masoni operatywni wierzyli z całym przekonaniem, mówi, że w okresie wielkiej powodzi, która nawiedziła starożytny świat, wiedza Siedmiu Nauk (gramatyki, retoryki, dialektyki, arytmetyki, Geometrii, muzyki i astronomii) została zapisana na dwóch wielkich, kamiennych kolumnach, ukrytych w jaskiniach niedaleko starożytnego miasta Teb w Egipcie (okolice współczesnego Luksoru). XV-wiecznym Manuskrypcie Cooka czytamy: „[…] wiele lat po tej powodzi… dwie kolumny znaleziono… jedną znalazł wielki kapłan – Pitagoras, a drugą wielki filozof – Hermes […]„.
Hermes Filozof był mityczną postacią, pod którą egipscy kapłani wyjaśniali nauki inicjacyjne. Był on Hellenistycznym echem boga Totha, który sprawował pieczę nad obrzędami inicjacyjnymi oraz był łącznikiem między światem ludzi a zaświatami – dominium bogów i śmierci. Powodem z którego Hermes został wymieniony we wspomnianej wyżej legendzie, może być fakt elitarnego oraz coraz to bardziej ezoterycznego charakteru średniowiecznych cechów budowniczych. Dostęp do ich wiedzy zarezerwowany był jedynie dla osób wtajemniczonych, a więc inicjowanych. Sama inicjacja, jak możemy się dowiedzieć od antropologów kulturowych, jest natomiast przejściem, symboliczną zmianą statusu człowieka, transmutacją. Jest to alegoryczna śmierć jednej osoby i jednocześnie narodziny nowej. Czy my, będąc inicjowanymi do naszej Sz.: L.: nie redagowaliśmy naszego testamentu filozoficznego? Czyż nie patrzeliśmy śmierci w oczy podczas naszego przebywania w Izbie Rozmyślań?
Skoro już wiemy, że w wyżej cytowanej legendzie Hermes Filozof uchodzi za…
Przeczytaj więcej na stronie GLCS:
