Tadeusz Cegielski “Sekrety masonów. Pierwszy stopień wtajemniczenia”
Poniżej zamieszczamy trzeci rozdział książki prof. Tadeusza Cegielskiego “Sekrety masonów. Pierwszy stopień wtajemniczenia”
Książka na licencji Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Na tych samych warunkach 3.0 Polska
Na przełomie XVII i XVIII w. istniało w Anglii, Szkocji i Irlandii wiele konkurujących ze sobą lóż zrzeszających spekulatywnych, przyjętych wolnomularzy. Różniły się one składem społecznym i narodowościowym członków, ustalonym rytuałem i zapewne również zasadami ideowymi. Ów spontanicznie postępujący rozwój nie napotykał na żadne przeszkody ani ze strony państwa, ani też istniejących na wyspach brytyjskich wyznań i Kościołów. Przypomnijmy, iż obok państwowego Kościoła anglikańskiego istniał w Anglii, także w Irlandii, Walii i Szkocji Kościół katolicki. Szczególnie na terenie miast krzewiły się także różne wyznania protestanckie, z purytanizmem — radykalną formą kalwinizmu — na czele. Jedyną poważniejszą przeszkodą na drodze rozwoju wolnomularstwa spekulatywnego było na razie ono samo, tzn. istniejące podziały między lożami różnych wyznań i różnych części zjednoczonego od 1707 r. Królestwa Wielkiej Brytanii. Polityczna unifikacja kraju pod rządami nowej, hanowerskiej dynastii (1714 r.) stała się w Londynie impulsem dla zjednoczeniowej reformy ruchu. Znamienne, że idea ta wyszła nie od najbardziej wpływowego, lecz od najsłabszego środowiska londyńskich wolnomularzy. Przedstawiciele trzech lóż londyńskich i loży w Westminsterze, który znajdował się wówczas poza granicami miasta, zebrali się w dniu św. Jana Chrzciciela (24 czerwca) 1717 r. w gospodzie „Pod gęsią i rusztem”. Reprezentowali oni protestancki, zarazem prohanowerski nurt w londyńskim ruchu, sympatyzującym głównie z katolicyzmem i obaloną dynastią Stuartów.
Powołanie do życia Wielkiej Loży Londynu zapoczątkowało proces szybkiej unifikacji rozproszonego dotąd ruchu. W 1722 r. już 20 lóż wchodziło w jej skład. Organizacyjny sukces Wielkiej Loży kierowanej przez Francuza z pochodzenia, Johna Theophilusa Desaguliersa (1683-1744), umocnił fakt opracowania przez nią i ogłoszenia drukiem w 1723 r. pierwszego manifestu wolnomularstwa angielskiego, tzw. Konstytucji Andersona.
Autorem dziełka The Constitutions of the Free-Masons… [Konstytucje masońskie…] był pastor prezbiterialny (umiarkowanego odłamu purytanów), Szkot James Anderson (ok. 1680-1739). Opierając się na dawnych przepisach cechowych, znanych sobie z piętnastowiecznych rękopisów i zachowując formę stylistyczną statutów wolnomularzy operatywnych Anderson stworzył nową całość. Oderwane od pierwotnego, cechowego kontekstu sformułowania Konstytucji zyskały w pełni symboliczny, zarazem więc uniwersalny charakter. Zapewne owa otwarta forma drukowanego statutu przyjętych wolnomularzy spowodowała, iż stał się on organizacyjną i ideową podstawą ruchu rozprzestrzeniającego się teraz błyskawicznie z Anglii na cały kontynent europejski i Amerykę Północną.
Szczególną wagę posiadają dwa pierwsze artykuły Konstytucji: O Bogu i religii oraz O władzy cywilnej, najwyższej i podrzędnej. Stanowią one fundamenty masońskiego wyznania wiary; chociaż były omawiane i analizowane przez wiele pokoleń wolnomularzy i historyków sztuki królewskiej, budzą do dziś różne kontrowersje.
Artykuł pierwszy przytoczymy tu w całości. Brzmi on jak następuje:
„Mason stosownie do swego stanu winien być posłuszny prawu moralnemu. Jeśli prawdziwie pojmuje Sztukę, nie będzie nigdy głupim ateistą ani niereligijnym libertynem. Jakkolwiek w dawnych czasach masoni zobowiązani byli wyznawać religię swojego kraju lub swojego narodu, jaką by ona nie była, uważa się dziś za bardziej stosowne, by wyznawać religię, co do której zgadzają się wszyscy ludzie, poszczególne sądy zachowując dla siebie; wystarczy więc, by byli dobrymi i prawymi ludźmi honoru i uczciwości, nie zważającymi na dzielące ich wyznania i wierzenia. Dzięki tym zasadom masoneria staje się ośrodkiem związku i sposobem zjednywania prawdziwej przyjaźni pomiędzy osobami, które pozostają w stałym od siebie oddaleniu.”
Konstytucja Andersona, odrzucając kategorycznie tak ateizm jak i libertynizm, określane jako „głupie” i „niereligijne”, nakazuje masonom pozostawać przy owej „religii, co do której zgadzają się wszyscy ludzie”. Co to za religia? — Historycy identyfikowali ją najczęściej z deizmem, a więc z poglądem, którego istotę stanowi odrzucenie religii objawionej, tym samym traktowanie wszystkich religii pozytywnych (a więc chrześcijaństwa na równi z islamem, buddyzmem, judaizmem itd.), jako fałszywych. Takiej interpretacji zaprzecza jednak przyjęta w XVIII w. i zachowana do dziś praktyka wolnomularskiego rytuału. Od kandydata do związku wymagano nie tylko, aby wierzył w Boga, przedstawianego w sztuce królewskiej jako Wielkiego Architekta Świata, lecz także, aby złożył przysięgę na którąś z ksiąg świętych: Biblię, Koran, Wedy czy Konfucjusza — stosownie do wyznawanej religii. Gdyby wolnomularstwo brytyjskie doby Andersona stało na gruncie deizmu, a więc odrzucało wszystkie prawdy objawione, wówczas przysięga składana na księgi święte, księgi zawierające prawdy objawione przez Boga, nie miałaby mocy wiążącej dla adepta.
Bardziej zasadnym byłoby nazwanie owej religii „naturalną”, gdyż w świetle ówczesnego rozumienia terminu „natura”, zgodnie z naturą jest właśnie to, „co do czego zgadzają się wszyscy ludzie”. W XVIII w. za religię naturalną uznawano rodzaj prareligii, z której zrodziły się znacznie mniej doskonałe religie historyczne (judaizm, chrześcijaństwo, islam itd.). Krytyczny stosunek Oświecenia do istniejących systemów religijnych wynikał z przesłanki, zgodnie z którą świat przed potopem, a więc przed powstaniem cywilizacji, był o wiele lepszy od współczesnego. Stąd popularny w XVIII w. mit dobrego dzikusa, czyli człowieka żyjącego zgodnie z naturą; człowieka, który choć nie jest ani chrześcijaninem, ani Żydem, pozostaje w zgodzie z pierwotnymi, nie sfałszowanymi przez Kościoły (a wiec przez cywilizację) przykazaniami bożymi.
Również w oczach mularzy angielskich pierwszej połowy XVIII w. religia naturalna była wcześniejsza (i dlatego lepsza) od judaizmu i chrześcijaństwa; stanowiła wspólny pień dla obu (żydowskiej i chrześcijańskiej) części Biblii — Starego i Nowego Testamentu. Wniosek taki pozwala wysunąć dodatek do drugiego wydania Konstytucji, w którym wspomina się o „trzech wielkich artykułach wiary Noego”, co do których winni zgadzać się wszyscy wolnomularze i które „stanowią cement loży”. W metaforyczny sposób mówi się tu o przymierzu prareligii; nie jest to ani przymierze z Izraelem, ani też z Jezusem Chrystusem. Prareligia opiera się o powszechnie, prawdziwie katolickie przymierze z Noem!
W drugim wydaniu Konstytucji Andersona pojawia się określenie masonów jako „dobrych Noachidów”, czyli wyznawców „religii Noego”. Jeśli jednak twórcy Wielkiej Loży wzmiankują trzy artykuły tej religii, przy czym nie wynika z treści, jakie jest ich brzmienie, to czasy Andersona znały ich aż siedem. Zgodnie z poglądem rozpowszechnionym w Anglii, pierwszych sześć artykułów Bóg objawić miał już Adamowi. W świetle owego „objawienia pierwotnego” nie wolno było:
„1. hołdować bałwochwalstwu i czcić posągów i wizerunków;
2. bluźnić przeciwko Bogu;
3. rozlewać cudzej krwi i samemu wystawiać się na śmiercionośny cios;
4. uprawiać kazirodztwa i sodomii;
5. kraść i rabować”; na koniec zaś należało „żyć w sposób prawy i sprawiedliwy”.
Siódmy artykuł otrzymał od Boga Noe: „nie spożywać ani żywych, ani też własną krwią zaduszonych zwierząt.”
Religia Noego miała więc w praktyce charakter synkretyczny. Odnajdujemy religijne i etyczne zasady o różnej proweniencji: judeo-chrześcijańskiej i współczesnej, związanej z wczesnooświeceniową, zarazem protestancką etyką. Brak tu np. tak charakterystycznego dla Biblii zakazu cudzołóstwa, mamy zaś w zamian, podniesiony do naczelnej rangi przez protestantyzm, problem czci oddawanej wizerunkom Boga i świętych. Zasada „nie zabijaj!” rozszerzona została o racjonalną, zgodną z wiedzą o człowieku wskazówkę „i sam nie daj się zabić!”. Zaakceptowanie ostatniej maksymy musiało godzić w praktyce nie tyle (lub nie tylko) w chrześcijański ideał pokory, co w katolicki ideał męczeństwa za wiarę. Zakaz kazirodztwa i sodomii wspólny jest wszystkim wielkim systemom religijnym; bardziej tajemniczo brzmi natomiast siódmy, ostatni artykuł — objawiony Noemu. Czy chodzi o zdroworozsądkowy, naturalny zakaz spożywania mięsa zwierząt chorych, czy też raczej — w odniesieniu do zwierząt żywych — zakaz pewnych magicznych praktyk? Kwestię tę pozostawić musimy otwartą.
Charakter postulowanej wiary, wiary pozbawionej przecież Kościoła, nie ujętej w żaden system dogmatyczny, wynikał z etycznych zasad, jakie legły u podłoża wszystkich, pierwszej z 1723 r. i następnych konstytucji Wielkiej Loży (1738, 1756, 1767, 1776, 1784 r.). Najważniejszą z nich, wyraźnie sformułowaną w punkcie pierwszym ustawy, była zasada religijnej tolerancji. Stanowiła ona główną drogę uwolnienia jednostki od światowych utrapień, masońską drogę wiodącą „od ciemności ku światłu”. Propagując synkretyczną, czysto etyczną religię Noego, twórcy angielskiego wolnomularstwa dążyli do zawieszenia teologicznych sporów pomiędzy głównymi odłamami chrześcijaństwa, do wyciszenia konfliktu między chrześcijanami i wyznawcami judaizmu. Płynął stąd kategoryczny zakaz poruszania w rozmowach lożowych kwestii religijnych. Artykuł drugi Konstytucji, który przytoczymy jedynie we fragmentach, dotyczył stosunku wolnomularstwa do państwa i kwestii politycznych:
„Mason, gdziekolwiek by nie przebywał lub pracował, jest pokojowym i zgodnym poddanym władz świeckich; nigdy nie jest zainteresowany spiskami i konspiracjami przeciwko pokojowi i dobrobytowi Narodu […]. Dlatego, jeśli któryś z Braci zbuntuje się przeciw państwu, nie powinien być popierany w swym buncie, jakkolwiek mógłby być żałowany jako człowiek nieszczęśliwy. Jeśli jednak nie zostanie uznany winnym innego przestępstwa, lojalne Bractwo będąc zmuszonym odżegnać się od jego buntu, aby nie dawać rządowi pretekstu lub podstawy do politycznej podejrzliwości, nie może go przecież wydalić z Loży, a stosunek do tego brata pozostanie niezmieniony”.
Historyczne tło sformułowanej tu zasady politycznej tolerancji, to oczywiście konflikty doby rewolucji Cromwella, restauracji i ponownego obalenia w Anglii dynastii Stuartów. Nie ma tu potrzeby zagłębiania się w zagadnienia opisywane w każdym podręczniku historii. W okresie powstania systemu wielkiej Loży aktualny był wciąż głęboki podział polityczny pomiędzy stuartystami, którym potajemnie sprzyjała większość lóż londyńskich, także lóż szkockich, i zwolennikami Jerzego 1 (1714-1727) z dynastii hanowerskiej. Elektor Hanoweru, jako król Wielkiej Brytanii i Irlandii, mało zajmował się sprawami nowego władztwa; jego panowanie to burzliwy okres formowania się w Anglii systemu rządów parlamentarnych i gabinetowych. Polityczne namiętności i społeczne urazy dzielące ludzi na co dzień należało zgodnie z artykułem drugim Konstytucji pozostawić za drzwiami loży.
O ile zasada ta nie budziła nigdy większych zastrzeżeń, o tyle związany z nią postulat neutralizmu politycznego lóż był rozumiany i interpretowany w rozmaity sposób. Wolnomularstwo brytyjskie stosowało się doń i do dnia dzisiejszego stosuje w sposób niezmiernie rygorystyczny. Wielka Loża Londynu, nazwana z czasem Lożą Matką Świata, stała się podwaliną tronu brytyjskiego. Utarł się zwyczaj, iż godność wielkiego mistrza piastował następca tronu. Bezwzględną lojalność brytyjskich wolnomularzy wobec państwa ułatwiał od samego początku polityczny system Wielkiej Brytanii, w którym król panował, a rządziły poszczególne gabinety: torysów, wigów, później konserwatystów i liberałów. Inaczej rzecz miała się w krajach kontynentalnych, gdzie absolutne monarchie skupiły w swym ręku całość władzy politycznej. Tam każda opozycja rozumiana była jako bunt przeciw monarchii i państwu. W podobnej sytuacji sformułowania artykułu drugiego Konstytucji stawały się furtką dla wszystkich politycznych nonkonformistów. W Polsce doby Sejmu Czteroletniego mogli to być zwolennicy radykalnej reformy ustrojowej i społecznej, we Francji w okresie poprzedzającym rewolucję — przeciwnicy absolutyzmu. Neutralizm lub nawet głośno deklarowana lojalność lóż wobec państwa nie uchroniły ich później przed zarzutem przygotowania rewolucji we Francji.
Dalsze artykuły Konstytucji Andersona dotyczą pracy lóż i stosunków między wolnomularzami, także kwestii obyczajowych. Społeczne — podobnie jak religijne — postulaty sztuki królewskiej powiązane tu zostały z postulatami etycznymi, a nawet z nich wynikają. Dlatego mówić możemy nie tyle o społecznym programie wolnomularstwa brytyjskiego, co o społecznych konsekwencjach myśli masońskiej. Zastrzeżenie jest ważne, ponieważ myśl tę traktuje się zazwyczaj jako proste odbicie społecznych postulatów wczesnego Oświecenia brytyjskiego. Podobne ujęcie znajdziemy na kartach klasycznych prac Paula Hazarda na temat Oświecenia (Kryzys świadomości europejskiej i Myśl europejska w XVIII w. od Monteskiusza do Lessinga) czy masonologów, takich jak Pierre Chevalier, Bernard Fay, a w Polsce Leon Chajn; wydaje się ono tylko po części słuszne.
Istotnie, ożywiała masonów wspólna z Izaakiem Newtonem (1642-1727) czy Shaftesburym wiara w harmonię uniwersalną, harmonię natury i społeczeństwa, a także wspólne z Oświeceniem zasady tolerancji religijnej i politycznej. Pisarzowi i myślicielowi Anthony Ashley Cooperowi, hrabiemu Shaftesbury (1671-1713), zawdzięczała wolnomularska elita swój perfekcjonistyczny wzór osobowy, ideał wirtuoza — artysty życiowego. We wzorze tym reguły moralne zrastają się z regułami dobrego wychowania i ogólnej ogłady intelektualnej, także artystycznej. Dlatego Konstytucja Andersona postulowała, aby brat-mason był nie tylko „dobrym i prawym człowiekiem, człowiekiem honoru i uczciwym”, lecz także „szlachetnie urodzonym lub dżentelmenem najwyższej próby, czy też wybitnym uczonym, znakomitym architektem lub innym artystą”. Wskazuje się ponadto, iż „osoby dopuszczone do członkostwa loży muszą być ludźmi wolnourodzonymi, rozsądnymi i w dojrzałym wieku, nie mogą być niewolnikami ani też kobietami, ludźmi niemoralnymi lub skandalicznego prowadzenia się”.12 Wyklucza się osoby „okaleczone lub z defektami ciała”; edycja z 1738 r. dodaje do tej grupy „eunuchów”. Wymieszanie elementów cenzusu etycznego i społecznego (zakaz przyjmowania do lóż kobiet, kalek i eunuchów wiązał się z niepełnoprawnym statusem i brakiem samodzielności wymienionych) nie jest tu jednak ani zakamuflowanym, ani też nieporadnym przedstawieniem wczesnooświeceniowego programu społecznego. Łączyć go należy z zasadniczą cechą tradycji, z której się sztuka królewska wywodziła. Program reformy ludzkości, rozumianej jako reforma etyczno-intelektualna, a także sam sposób ujmowania rzeczywistości społecznej w kategoriach etycznych, odziedziczyli masoni po swych poprzednikach z pierwszej połowy XVII w. — niemieckich i angielskich różokrzyżowcach.
Praktyka angielskiego wolnomularstwa nadała tej utopii wybitnie elitarny rys. Obniżonemu i złagodzonemu w wyniku rewolucji XVII w. cenzusowi społecznemu przeciwstawiła cenzus etyczny. Lordowie, dżentelmeni, uczeni i artyści — trzy społeczno-zawodowe kategorie wymienione w Konstytucji — nie tworzą jeszcze postulowanego, idealnego społeczeństwa politycznego. Społeczeństwo o podobnej strukturze (mowa oczywiście o rządzącej części społeczeństwa) istniało w rzeczywistości poza drzwiami loży. Na idealną społeczność loży składają się tymczasem ludzie szlachetnie urodzeni, dżentelmeni jedynie najwyższej próby, uczeni wybitni, architekci wyłącznie znakomici, wszyscy zaś pochodzący z uczciwej rodziny, jednocześnie ludzie dobrzy, prawi. Tylko owi wybrani na podstawie kryterium etyczno-intelektualnego zasługują na to, aby być równymi sobie braćmi-masonami, tylko oni zdolni są do tego, aby „zarzucić dawny chory język i nie zwracać się do siebie za pomocą obraźliwych nazwisk, lecz nazywać nawzajem Braćmi lub Kolegami”. W idealnym świecie angielskiej masonerii (zwróćmy uwagę: pozbawionym kobiet!) hierarchia zależy tylko i wyłącznie od osobistej zasługi, czyli — posługując się terminologią andersonowską — od wykonanej pracy. Nikomu nie wolno tu „okazywać zazdrości z powodu sukcesów innych Braci ani też zabierać im pracy, kiedy Bracia ci mogą ją sami ukończyć”.
Skład i hierarchia lóż podległych Wielkiej Loży Londynu ani nie stanowiły odbicia rzeczywistych struktur i mechanizmów społecznego awansu (czy jest zresztą takie społeczeństwo, w którym awans zależałby wyłącznie od intelektualnych i moralnych kwalifikacji jednostki?), ani też nie były rozszerzeniem tych struktur i zasad na gruncie demokracji. Przeciwnie, nowo powstałym w wyniku burżuazyjnej rewolucji elitom, opartym o mieszane kryterium urodzenia i majątku, wolnomularstwo angielskie przeciwstawiało własną elitę, ukształtowaną za pomocą cenzusu etyczno-intelektualnego. Przekraczając próg loży wchodzimy więc do świata, który stoi na antypodach świata profanów. Nie prowadzi się tu „prywatnych rozmów”, „nie odzywa się w sposób niegrzeczny lub nieprzyzwoity “, także „niepoważny lub błazeński”, ważne jest nadto, „aby żadne prywatne zawiści lub spory nie mogły przedostać się za drzwi loży, tym bardziej jakiekolwiek spory co do religii, narodowości lub polityki państwa”.
Program filozoficzno-religijny przedstawiony w Konstytucji Wielkiej Loży nie byl niczym nowym na gruncie brytyjskim i na pewno nie on zadecydował o rosnącej szybko popularności mularstwa spekulatywnego. Postulat tolerancji religijnej znany był dobrze w XVII w. wszystkim odłamom chrześcijaństwa, a wydarzenia okresu rewolucji cromwellowskiej i lat następnych przeniosły konflikty społeczne z płaszczyzny religijnej w czysto polityczną. Trudno byłoby wyobrazić sobie rozwój organizacji propagującej laicką wersję ewangelii w kraju, gdzie problemy wiary nie należałyby do czysto prywatnej sfery życia.
Nowość stanowił natomiast etyczny elitaryzm i maksymalizm doktryny przeciwstawiony — jak stwierdziliśmy — egalitarnym zasadom społecznym głoszonym i po części praktykowanym w porewolucyjnym okresie. Największą jednak atrakcją angielskiego systemu sztuki królewskiej była jej symboliczna, misteryjna, zapożyczona od różokrzyżowców forma. Kryzys wiary, jaki dotknął brytyjskie elity u schyłku XVII w., rosnący sceptycyzm wobec teologii głoszonych przez Kościoły chrześcijańskie — tak wyraźnie odbity w źródłach wolnomularskich — owocował, w sposób pozornie paradoksalny, rosnącą potrzebą rytuału.
Maria Ossowska, autorka pracy na temat myśli moralnej angielskiego Oświecenia zauważyła, iż „kogoś, kto zetknął się z Wielką Lożą poprzez lekturę jej Ustaw, uderzyć musi szczupłość miejsca poświęconego w nich ideologii w stosunku do wielkości miejsca zajmowanego przez opis skomplikowanej hierarchicznej organizacji i nie mniej skomplikowanego rytuału. Ciekawy teren dla badacza elementu zabawowego w kulturze. I ciekawy jest fakt, że ta organizacja rozszerza się i umacnia w okresie tak ostrego ataku na element rytuału w kultach religijnych”. Fakt, na który zwróciła uwagę polska badaczka, wydaje się stosunkowo łatwo wytłumaczalny w świetle psychologii jednostki. Świat, jakim widzieli go twórcy masonerii spekulatywnej, pełen był nie tylko politycznego, lecz także światopoglądowego zamętu. Upadały dawne autorytety, z autorytetem Kościoła na czele. Jeśli przeżywały się tradycyjne zasady wiary, w odczuciu powszechnym przeżywały się również związane z nimi rytuały. Stały się martwymi formami, skorupami symboli, które niczego już nie wyrażały. Pustkę, jaka powstała, wypełnić mogły w pewnym stopniu nowe, przyciągające tajemniczością i egzotyką rytuały wolnomularskie.
Ordo ab Chao [Ład z Chaosu] — brzmiała stara dewiza różokrzyżowców, przejęta w XVIII w. przez masonerię. Zewnętrznemu chaosowi — i wewnętrznej pustce człowieka — przeciwstawiali wolnomularze nie tylko swoje praktyczne zasady, ale i to, co zasady te symbolicznie i fizycznie wyrażało — rytuał. Życie lożowe brytyjskich masonów płynęło ciekawie, elegancko, nawet wesoło — przecież zawsze rytualnie. Rytualnym, a więc ujętym w ścisłe zasady sposobem przyjmowano kandydatów do związku, na drodze rytualnej awansowano, czyli podwyższano płace, także obradowano, pito i jedzono. Agapy, jak nazywano lożowe bankiety, stanowiły jedną z ważniejszych atrakcji lóż pierwszego okresu. Nieumiarkowaniu, złym obyczajom i rozgardiaszowi, które towarzyszyły spotkaniom przy stole profanów, przeciwstawiano wykwint i rytualną formę bankietów lożowych. Sztuka królewska, której ambicją było wprowadzenie nowego ładu do wszystkich sfer życia adeptów, dopracowała się szybko własnych sposobów żegnania zmarłych braci — tych, którzy przekroczyli ostatnie wrota. Oddzielny rytuał towarzyszył świętom religijnym lub państwowym; wolnomularze angielscy, później zaś ich bracia w krajach kontynentalnych, wspólnie uczestniczyli w nabożeństwach kościelnych.
czytaj dalej:
