źródło: grandpalais.fr, tłumaczenie Pierre Quamiegne
25 stycznia 1898 r. Alfons Mucha został przyjęty do paryskiej loży Wielkiego Wschodu Francji, najstarszej i najważniejszej obediencji masońskiej kontynentalnej Europy, opowiadającej się za “poprawą ludzkości” i ” świadomością wolności”. Mucha postrzegał masonerię jako rozwinięcie swojej duchowości. Jego duchowa podróż doprowadziła go do uznania trzech cnót – Piękna, Prawdy i Miłości – za “kamienie węgielne” ludzkiej kondycji. Wierzy, że szerząc to przesłanie poprzez swoją sztukę, przyczyni się do postępu ludzkości. Przez całe życie Mucha był aktywnym masonem i zagorzałym nacjonalistą. Innymi słowy, jego filozofia obejmuje dwie pozornie przeciwstawne ideologie: masoński liberalizm i nacjonalistyczną ekskluzywność. Z tej wyjątkowej chemii rozwinął swoje własne zasady filozoficzne i ostatecznie wizję ludzkości, która wykraczała poza konwencjonalny nacjonalizm. Dla niego sztuka musi być środkiem do przekazania swojego przesłania.
Nawet w panelach dekoracyjnych dla zamożnych klientów starał się przekazać swoje idee, jak w serii Księżyc i gwiazdy.
Wierzył, że w przyrodzie istnieją niewidzialne siły, które mogą kierować naszym życiem na ziemi. Dlatego też wybrał przedstawienie księżyca i gwiazd w postaci pięknych kobiet. Starał się też pokazać stały ruch czasu, jak noc, która następuje po dniu.
