na zdjęciu Pierre Mollier (Wielki Wschód Francji) oraz Christine Sauvagnac (GLCS)
Przemówienie Wielkiego Mistrza Wielkiej Loży Kultur i Duchowości wygłoszone w ramach zebrania Wolnomularskiego Uniwersytetu, które odbyło się 27 stycznia 2017 r.
Szanowni Bracia Przewodniczący, drogi Jeanie Bernardzie, drogi Jeanie Michelu, Drodzy Wielce Szanowni Bracia, Wielce Szanowne Siostry, Wielce Szanowni Bracia, Szanowne Siostry w waszych stopniach i urzędach,
Poprosiliście mnie, abym pochyliła się nad pytaniem czy możliwe jest porozumienie między obediencjami wolnomularskimi.
Wolnomularstwo ma swoją historię, nie zatrzymało się w czasie. Wszystko się zmienia, życie w zasadzie składa się ze nieustających zmian.
We wstępie do swojej Historii Francji (1869) historyk Jules Michelet (1798–1874) zauważył: „Aby opisać życie jako zjawisko historyczne należałoby przestudiować wiele jego aspektów, form i części, z których się ono składa. Należałoby również z wielką dokładnością przestudiować i odtworzyć relacje, które zachodzą między tymi wszystkimi elementami, wzajemnymi wpływami, które te różne czynniki na siebie wywierają, a tym samym powrócić do samego życia”.
Dlaczego znajdujemy się dziś w tym a nie innym puncie?
Struktury, które uformowały historię mają trudności, aby stawić czoło nowym wyzwaniom.
Spójrzmy na różnorodność judaizmu, islamu i chrześcijaństwa, na tę nieustające poszukiwanie sensu. Jeśli poszukujemy sacrum, czy możemy w tym pędzącym na oślep świecie, pełnym rozczarowań zatrzymać się na chwilę i odetchnąć? Czy możemy w nim odnaleźć dla siebie miejsce?
Doskonalenie samych siebie nie jest rzeczą łatwą. A co za tym idzie, sposoby w jakie funkcjonują nasze społeczeństwa są różnorodne i stawiają nas przed coraz trudniejszymi wyborami. Wielkie obediencje nie mogą przyjąć wszystkich kandydatur, a małe nie zawsze potrafią dorównać tym dużym.
Któż lepiej od Brat Pierre Mollier, konserwator Muzeum Wielkiego Wschodu Francji, może odpowiedzieć na pytania historyczne? Zważmy jednak, że francuskie wolnomularstwo posiada swoje specyficzne cechy i za wyjątkiem Wielkiej Narodowej Loży Francji nie utrzymuje kontaktów z wolnomularstwem anglosaskim.
Kobiety przyjmowane są do wolnomularstwa od drugiej połowy XIX wieku, czyli od ponad wieku. Od czasów drugiej wojny światowej liczebność organizacji masońskich zdecydowanie jednak zmalała.
Wszystkie duże obediencje wyryły w ścianach swoich siedzib nazwiska zarówno Braci, jak i Sióstr poległych w obronie wartości, które są nam bliskie. O ile wolnomularstwo i jego wartości znane są na Zachodzie, o tyle w niektórych krajach, w szczególności w Afryce, tak nie jest.
Posiedzenie REHRAM (Zebrań Humanistycznych i Braterskich Afryki Frankofońskiej i Madagaskaru), które miało się odbyć pod koniec tego tygodnia w Dakarze, zostało odwołane ze względu na zagrożenia jakie ciążą nad afrykańskim wolnomularstwem.
Islamiści uznają wolnomularzy i wolnomularki za złoczyńców ze względu na poparcie deklarowane przez masonów i masonki dla prawa do aborcji, swobodnego dostępu do antykoncepcji, prawa do zmiany płci lub po prostu prawa do rozwodu.
Społeczności przywiązane do archaicznych wartości mają trudności z pogodzeniem się ze zmianami i rozwojem współczesności. Możemy zaobserwować, jak zamykają się w dogmatyzmie, który bardzo często ma niewiele wspólnego z uznawanymi świętymi księgami, lecz ma raczej na celu indoktrynację ludzi.
W dzisiejszych czasach francuskie obediencje wolnomularskie przyjmują różne stanowiska, choć z punktu widzenia fundamentalnych spraw pozostają zgodne.
Dzielą się one na dwie główne grupy: na te, które pracują nad samodoskonaleniem się jednostki oraz na te, które pracują nad ulepszaniem ludzkości…
czytaj dalej na stronie GLCS
Czcigodny Mistrz Robert Parsons (drugi od lewej) w czasie agapy, 
